Дека никогаш не е доцна да ги остварите вашите соништа покажува примерот на Ковиљка Тошиќ од Горње Смртиќи кај Прњавор, која минатата година се пензионираше, но и дипломира правник на Правниот факултет на Универзитетот во Бања Лука, кој го запиша во учебната 2017/2018 година. година и на буџетот. Круна на нејзината работа, труд и истрајност е дипломата на Правниот факултет во рака, која ја чекаше една година, а и беше врачена на денот кога се паѓа големиот јубилеј на оваа високообразовна институција, која прослави 50 години од своето работење и постоење.
„Поради оваа диплома во рака и неописливата среќа што ја чувствувам, секоја нервоза пред испитите се исплатеше, како и многуте часови кои среќно и среќно ги поминав проучувајќи го материјалот“, вели Тошиќ.
„По завршувањето на средното медицинско училиште во Бања Лука, се вработив во Здравствениот дом во Прњавор, каде што го поминав работниот век. Ова не е прв факултет на кој се запишав, бидејќи по две години работа како медицинска сестра решив да се запишам на Медицинскиот факултет во Бања Лука, стигнав во втора година, но морав да се вратам дома, бев построго да го повторам тоа време. Како голем неуспех На мене беше да одлучам што ќе правам понатаму и се вратив на мојата работа како медицинска сестра Во меѓувреме се омажив, имав две ќерки, но почувствував тајна желба да го завршам факултетот.
„Несреќата никогаш не доаѓа сама, па, за жал, останав без Душан, мојот сопруг, кој почина во 2006 година, и тогаш ги почувствував сите тешкотии во животот како самохрана мајка. Моите ќерки секогаш беа на прво место, а, за среќа, постарата тргна по стапките на нејзиниот татко и сега е професор по математика и помлада, кога тие се најголеми успеси во животот. завршив факултет, стекнав околности поради работното место на кое бев, морав да се запишам во друго средно училиште, па ја добив титулата техничар физиотерапевт“, објаснува Тошиќ за „Независне новине“.
Таа со насмевка истакнува дека втората гимназија кај неа само разбудила уште поголема желба за учење, па тајно, без да каже никому, дури ни на нејзините ќерки, отишла на Правниот факултет во Бања Лука и се распрашувала кај студентските служби за приемниот испит за редовни студии, пишува Независне.
„Ги прашав дали има старосна граница за запишување на факултет, иако бев сигурен дека нема. Ги поднесов документите и имав една недела да се подготвам за приемниот испит. Се обидов да влезам во државно училиште бидејќи немав финансиски средства да платам за вонредни студии. Желбата ми се исполни и станав редовен ученик во државно училиште. Тошиќ.
Таа додава дека не било без труд, бидејќи морала да помине 70 километри во еден правец, од Горње Смртиќи до Бања Лука.
„За среќа, успевав да давам од година во година, останувајќи на буџетот, но ја обновував мојата постдипломска пракса. Имав убава соработка со моите млади колеги, кои секогаш ми доаѓаа на помош кога не доаѓав на предавања, а професорите беа многу разбрани за мојата ситуација. Морам да наведам некои од нив, а тоа се Здравка Миловиќ, Даниј Локанац, Игор Мирјаниќ, Сергеј Јовановиќ, но и многу други од оваа моја голема генерација на која се гордеам“, вели Тошиќ.
Сепак, како што истакнува, најголема поддршка на нејзиното академско патување имале ќерките Петра и Јована кои и помогнале и морално и материјално.
„Моите ќерки ми беа ветер во грб, а сигурен сум дека и Душан ќе беше, ако беше тука со нас, бидејќи и тој сакаше да учи, но и да им пренесува знаење на другите, како наставник по математика и физика. Секогаш пред испитот ќе размислував што ќе ми каже, како ќе ме советува, бидејќи сите испити беа потешки и попредизвикувачки во самите нив. Имав шанса да го завршам овој факултет кога ја положив првата година, полагајќи римско право кај професорот Никола Мојовиќ, а кога го положив тој испит, положив само еден испит од трета година до четврта година, но, за жал, во првиот семестар од четвртата година помислив дека нема ни да преживеам, а камоли да го завршам факултетот беше одличната законска година што ја положив минатата година на професорот Милинков. Тошиќ.
Таа додава дека многумина ја прашале зошто решила да се запише на факултет во зрела возраст, како и какви придобивки има од студирањето.
„Мојот одговор отсекогаш бил дека сакам да учам, а знаењето е единственото богатство што не може да се отуѓи. Затоа им велам на сите да веруваат во себе и во своите способности, никогаш не се откажувај од целта, колку и да е тешка“, заклучи Тошиќ.
